Бір күні хан нөкерлерін ертіп, серуенге аттаныпты. Еріккен ханға ермек керек, қасына Жиреншені шақырып алып, сампылдап әңгімені соғып келеді. Күн желдеу болса керек. Бір адырдан аса бергенде, ханның алдынан жел қуған бір түр қаңбақ домалап, ұшып бара жатады. - Уа, Жиренше, анау қаңбақ қайдан келеді, қайда барады екен? Сұрап келші! - дейді хан. Жиренше шауып ала жөнеледі: жетіп барып, қаңбақты қамшымен ұрып тоқтатып, біраз бөгеледі де аздан кейін қоя беріп, ханға қайтып келеді. Жел құған қаңбақ бөгелсін бе, домалай жөнеледі. - Уа, Жиренше, сөйлестің бе, не айтты қаңбақ? Қайдан келеді екен, қайда барады екен делегейленіп? - дейді хан. - Сөйлестім, тақсыр! Сөгіп алды өзімді, - деп жауап береді Жиренше. - Ал, айт қаңбақтың не дегенін? - Тақсыр, соны сұрап не қыласыз. "Желдің өтінен шықтым, ығына қарай ығып барам: желге ұшам, сайға қонам, оның несін сұрайсың? Білмеуші ме едіңдер? Ұшарымды жел біледі, қонарымды сай біледі. Осыны сұрата жіберген хан ақымақ па, сұрай келген сен ақымақ па?" деді де, қаңбақ ұша жөнелді, тақсыр, - дейді Жиренше. Хан ұялғаннан ешнәрсе дей алмай қалыпты.
