Сабақтан қанша шаршап келсемде, үйде кішкентай інілерім алдымнан жүгіріп шығып, қолымнан сүйреп "ойнайық" деп қоймайды. Көңілдерін қимай, қалай баламен бала болып кеткенімді байқамай қалам. Көңілім көтеріліп, шаршағаным басылып қалады. Бұл өмірде балалардың күлкісінен артық көңілді көтеретін ешнәрсе жоқ мен үшін.