Менімше шектен шықпаса дұрыс та болар еді.Бұрын қазақтар жеті атаға дейін қыз алыспаған, бір ауыл, кейде іргелес жатқан бірнеше ауыл қыз алыспайтын туыстар болған. Міне сол замандарда бір кісі қайтыс болса жаназасына құда-жекжаттар қияндағы алыс ауылдардан келетін болған. Ол кезде қәзіргідей жүйткіген көліктер болмаған, атпен, арбамен қатынайтын болған. Міне сол адамдарды күту мақсатында мәйітті үш күнге дейін сақтау мәжбүрлік болған, ал сол қазаға жиналған адамдарды үш күн аштан-аш қаңтара алмайсың ғой, әрі ол заманда кафе, асхана дегендер қазақ даласында мүлдем болмаған. Міне қазақтар осындай қажеттіліктерден ( еріккендік немесе ақымақтықтан емес) амал жоқ малын сойып, қонақасын беруге мәжбүр болған. Ал бізден басқа туыс мұсылман бауырлар (өзбек,тәжік,ұйғыр,татарлар т.с.с.) шаһарлы жерлерде отырықшы өмір салтын ұстанғандықтан оларға жеңілдеу болған. Ал енді қазіргі кездегі қонақ асылар шын мәнінде артық па деймін. Ауылдық жерлерде түсінуге де болар, ал қалады мейрамханаларда ас беріп жатқандар көбейіп бара жатқандай.
