Кірпігімде тұнған мұңды, жүрегімде толған шерді, көңілімде қалған кірбіңді көз жасымның моншақтарымен жуып тастаймын. Теңіздің жағалауында өзіммен-өзім, жалаңаяқ топырақты басып, күннің шуағына жылынып, жараланған жанымды жазғым келеді. Жүрегім қағаз секілді умаждалғанмен, дәл солай қалпына қайта келе алмайтыны, өкінішті. Мұң-зары басым әуенмен елтіп, бір сәтке болсын, өзді-өзімді ұмытамын. Самал желдің бетімді аймалап сүйіп, өпкені жанымды жадыратады. Аппақ бұлтпен арман қуамын.
