Бір аңызда айтылады, ілгеріде киіз үй ішінде бесіктегі сәбиді шағуға жақындап қалған жыланды Дәуіт алдыңғы екі аяғымен соғып көзін ағызып жіберіпті де сәбиді құтқарып қалыпты дейді. Содан титтей жақсылықты ұмытпайтын Қазақ дәуітті қасиетті атандырыпты да,өлтірмейтін, силайтын болыпты. Шын мәнінде зер салып қарасаңыздар дәуіт адамға еш зиянсыз,сүйкімді жәндік. Сол бір сүйкімді жәндікті бостан бос өлтіре бермесін деп Бабаларымыз бұл аңызды мүмкін ойдан да шығарған болар,бірақ бәрібір жақсы ниет емес пе?
