Басқаны күлкi қылсаң өз басыңа қайтып оралады деген барғой. Және мына өлең есiме түсiп отыр:
КҮЛКІ ТУРАЛЫ
«...Ұнатпаймын күлкі деген шіркінді».
М. Мақатаев.
Ойсыз тапқан зиян жетер түбіңе,
Айтқан сөзің таразысы ақылдың.
Отыз тісті қарауыл қыл тіліңе,
Қалжың сөздің алды - күлкі, арты - мұң.
Шыққан сөздің уы және балы бар,
Сен адамға керектісін тауып ал.
Аз сөйлесең ақылың тез толығар,
Көп сөйлесең ауызға тас салып ал.
Шыққан сөздің артығы бар, кемібар,
Сен тіліңді бағындырғын жүрекке.
Құран-хадис оқып нәрін теріп ал,
Қос дүниелік жеткізеді тілекке.
Адамдарды Хақ жолына шақырғын,
Шындықты айтып, садақадан хабар бер.
Тақуа боп, тапсын олар Хақ нұрын,
Ажал жетіп жұтпай тұрып қара жер.
Есті сөзден естіледі ең ізгі үн,
Кім білмейді күлкі сөздің арзанын.
Тереңіне сүңгіп ілім - теңіздің,
Теріп алғын баға жетпес маржанын.
