Өкінішті өмір
Қайғылының ішінде жанар жалын,
Шалмай қоймас жалыны жолдастарын.
Өзімді ұрған мінезді сөгемін деп,
Тілім тисе сіздерге, кеш, достарым.
Тілі ащы деп, жігіттер, мені сөкпе,
Ашулының әр сөзі тиер көпке.
Өткен өмір — өкініш, ой жаралы,
Дерті қалың делбемін шірік өкпе.
Құры тілмен зарланып сайраулымын,
Қол-аяғым бос емес, байлаулымын.
Улы жүрек, долы тіл сөйлеп отыр,
Ыза қысып тісімді қайраулымын.
Ащы сөзім — достығым, маған нансаң,
Кемдігім — келістіріп айта алмасам.
Түпсіз суға байқамай түсіп алып,
«Аулақ жүр — деп доспын ғой — айғайласам»
Менің дертім, жігіттер, емес оңай,
Болып едің дейсің ғой қашан олай.
Басқа түссе байқарсыз бәріңіз де,
Ойланбаған өмірдің бәрі солай.
Ескерусіз бар өмір кетсе желге,
Ақыл, айла, қайратың ақса селге,
Мақтанқұмар партия күйлесеңіз,
Мен сықылды боласың сен де делбе.
Осыларды өнер деп өлсең сенбе,
Онан басқа өнер көп іздегенге.
Өкінішің өлімнен қиын болар,
Мақсатым не деп ойлар кез келгенде.
Осы кезде кісі жоқ менен жаман,
Сөзім ащы тиген соң сізге таман.
Достығым ба, байқарсыз, қастығым ба,
Біздің ойды сіз де ойлар болса заман.
Тамам елді қорлаған мен ғой бүгін,
Ләйім, жылда солардың қылма түгін.
Менің биім — өзіңнің ақ жүрегің,
Сөзімді ұқ та дауыңды айт, соған жүгін.
Мақтан үшін іс қылып көрдім бе де,
Ашу мен құмарлыққа кірдім бе де.
Өнерсіз жалқаулықпен жанды сатып,
Ант ішіп партияда жүрдім бе де.
Ез, еріншек, қорғалақ, шабан болсаң,
Не мақтаншақ, дарақы, надан болсаң:
Есі-дертің — партия, ел билемек,
Залалкес хайуаннан жаман болсаң.
Бұлардың бәрі болсаң, өкпелеме,
Мінін айтса шын жақсы кектене ме?
Арам безден арылып әділ жүрсең,
Ақ жаратқан құдайың жек көре ме?
Таза болсаң, ондайға жоламай өт,
Ақ жүрегің ақтаса, құтылып кет.
Оған болмай құтырсаң, өз сазайың,
Итпен бірге ит болған сен де төбет!
Ащы тілмен мен айттым ел мінезін,
Сөздің теріс мақұлын салмақта өзің.
Өтірігін тап-тағы жүзқара қыл,
Ыза болсаң, кек алар сол ғой кезің.
