Бұл жасқа келгенше жақсы өткіздік пе, жаман өткіздік пе, әйтеуір бірталай өмірімізді өткіздік: алыстық, жұлыстық, айтыстық, тартыстық - әурешілікті көре-көре келдік. Енді жер ортасы жасқа келдік: қажыдық, жалықтық; қылып жүрген ісіміздің баянсызын, байлаусызын көрдік, бәрі қоршылық екенін білдік. Ал, енді қалған өмірімізді қайтіп, не қылып өткіземіз? Соны таба алмай өзім де қайранмын.
Ел бағу? Жоқ, елге бағым жоқ. Бағусыз дертке ұшырайын деген кісі бақпаса, не албыртқан, көңілі басылмаған жастар бағамын демесе, бізді құдай сақтасын!
Мал бағу? Жоқ, баға алмаймын. Балалар өздеріне керегінше өздері бағар. Енді қартайғанда қызығын өзің түгел көре алмайтұғын, ұры, залым, тілемсектердің азығын бағып беремін деп, қалған аз ғана өмірімді қор қылар жайым жоқ.
Ғылым бағу? Жоқ, ғылым бағарға да ғылым сөзін сөйлесер адам жоқ. Білгеніңді кімге үйретерсің, білмегеніңді кімнен сұрарсың? Елсіз-күнсізде кездемені жайып салып, қолына кезін алып отырғанның не пайдасы бар? Мұңдасып шер тарқатысар кісі болмаған соң, ғылым өзі - бір тез қартайтатұғын күйік.
Софылық қылып, дін бағу? Жоқ, ол да болмайды, оған да тыныштық керек. Не көңілде, не көрген күніңде бір тыныштық жоқ, осы елге, осы жерде не қылған софылық?
Балаларды бағу? Жоқ, баға алмаймын. Бағар едім, қалайша бағудың мәнісін де білмеймін, не болсын деп бағам, қай елге қосайын, қай харекетке қосайын? Балаларымның өзіне ілгері өмірінің, білімінің пайдасын тыныштықпенен керерлік орын тапқаным жоқ, қайда бар, не қыл дерімді біле алмай отырмын, не бол деп бағам? Оны да ермек қыла алмадым.
Ақыры ойладым: осы ойыма келген нәрселерді қағазға жаза берейін, ақ қағаз бен қара сияны ермек қылайын, кімде-кім ішінен керекті сөз тапса, жазып алсын, я оқысын, керегі жоқ десе, өз сөзім өзімдікі дедім де, ақыры осыған байладым, енді мұнан басқа ешбір жұмысым жоқ.
1890
ЕКІНШІ СӨЗ
Мен бала күнімде естуші едім, біздің қазақ сартты көрсе, күлуші еді «енеңді ұрайын, кең қолтық, шүлдіреген тәжік, Арқадан үй төбесіне саламын деп, қамыс артқан, бұтадан қорыққан, көз көргенде «әке-үке» десіп, шығып кетсе, қызын боқтасқан, «сарт-сұрт деген осы» деп. Ноғайды көрсе, оны да боқтап күлуші еді: «түйеден қорыққан ноғай, атқа мінсе - шаршап, жаяу жүрсе - демін алады, ноғай дегенше, ноқай десеңші, түкке ыңғайы келмейді, солдат ноғай, қашқын ноғай, башалшік ноғай» деп. Орысқа да күлуші еді: «ауылды көрсе шапқан, жаман сасыр бас орыс» деп.
Орыс ойына келгенін қылады деген... не айтса соған нанады, «ұзын құлақты тауып бер депті» деп.
Сонда мен ойлаушы едім: ей, құдай-ай, бізден басқа халықтың бәрі антұрған, жаман келеді екен, ең тәуір халық біз екенбіз деп, әлгі айтылмыш сөздерді бір үлкен қызық көріп, қуанып күлуші едім.
Енді қарап тұрсам, сарттың екпеген егіні жоқ, шығармаған жемісі жоқ, саудагерінің жүрмеген жері жоқ, қылмаған шеберлігі жоқ. Өзіменен өзі әуре болып, біріменен бірі ешбір шаһары жауласпайды! Орысқа қарамай тұрғанда қазақтың өлісінің ахиреттігін, тірісінің киімін сол жеткізіп тұрды. Әке балаға қимайтұғын малыңды кірелеп сол айдап кетіп тұрды ғой. Орысқа қараған соң да, орыстың өнерлерін бізден олар көп үйреніп кетті. Үлкен байлар да, үлкен молдалар да, ептілік, қырмызылық, сыпайылық - бәрі соларда. Ноғайға қарасам, солдаттыққа да шыдайды, кедейлікке де шыдайды, қазаға да шыдайды, молда, медресе сақтап, дін күтуге де шыдайды. Еңбек қылып, мал табудың да жөнін солар біледі, салтанат, әсем де соларда. Оның малдыларына, құзғын тамағымыз үшін, біріміз жалшы, біріміз қош алушымыз. Біздің ең байымызды: «сәнің шақшы аяғың білән пышыратырға қойған идән түгіл, шық, сасық казақ», - деп үйінен қуып шығарады. Оның бәрі - бірін-бірі қуып қор болмай, шаруа қуып, өнер тауып, мал тауып, зор болғандық әсері. Орысқа айтар сөз де жоқ, біз құлы, күңі құрлы да жоқпыз. Бағанағы мақтан, бағанағы қуанған, күлген сөздеріміз қайда?
1890
ҮШІНШІ СӨЗ
Қазақтың бірінің біріне қаскүнем болмағының, бірінің тілеуін бірі тілеспейтұғынының, рас сөзі аз болатұғынының, қызметке таласқыш болатұғынының, өздерінің жалқау болатұғынының себебі не? Һәмма ғаламға белгілі данышпандар әлдеқашан байқаған: әрбір жалқау кісі қорқақ, қайратсыз тартады; әрбір қайратсыз қорқақ, мақтаншақ келеді; әрбір мақтаншақ қорқақ, ақылсыз, надан келеді; әрбір ақылсыз надан, арсыз келеді; әрбір арсыз жалқаудан сұрамсақ, өзі тойымсыз, өнерсіз, ешкімге достығы жоқ жандар шығады.
Мұның бәрі төрт аяқты малды көбейтеміннен басқа ойының жоқтығынан, өзге егін, сауда, өнер, ғылым - солар секілді нәрселерге салынса, бұлай болмас еді. Әрбір мал іздеген малым көп болса, өзімдікі де, балаларым да малды болса екен дейді. Ол мал көбейсе, малшыларға бақтырмақ, өздері етке, қымызға тойып, сұлуды жайлап, жүйрікті байлап отырмақ. Қыстауы тарлық қылса, арызы жеткендік, сыйы өткендік, байлық қызметінен біреудің қыстауын сатып алмақ, ептеп алмақ, тартып алмақ. Ол қыстауынан айырылған және біреуге тиіспек, я болмаса орынсыздығынан елден кетпек - әр қазақтың ойы осы.
Осылар біріне бірі достық ойлай ала ма? Кедей көп болса, ақысы кем болар еді, малдан
ПЕРВОЕ СЛОВО
До наступления этого возраста хорошо проходит, плохо проходит, женщина прожила единую жизнь: далекую, юную, айтысную, спорную - увлечение. Пришли к следующему земному центру: паломничество, скука; увидели, что дело совершенное преступлением, без привязки, узнали, что все-заповедники. А что, теперь мы не вернем оставшуюся жизнь? - Я не знаю, - сказал он.
Страна пасет? Нет, я не подчиняюсь стране. Не дай бог, если у нас не будет детей, которые не будут болеть, а будут развлекаться!
Выпас скота? Нет, цены не беру. Дети-это все, что им нужно. В последнее время все больше и больше не остается людей, которые, по их мнению, могли бы прокормить своих детей, воров, злодеев, тлемсеков.
Наука? Нет, наука-это не человек, который говорит слово наука. Кого ты научишь тому, что знаешь, а кого ты спросишь, что не знаешь? Странно-не выгодно ли каждый день выкладывать время и снимать время с рук? Не было ни одной книги, ни одной науки-одного быстрого ожога.
- Я не знаю, - сказал он. Нет, его тоже не будет, ему тоже нужен покой. Что же, в день, когда ты видишь, нет покоя, в эту страну, здесь нет преступления?
Воспитывать детей? Нет, цены не беру. - Я не знаю, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране? Не могу спокойно найти смысл жизни, образования детей, не могу узнать, где они находятся, не могу узнать уголовные дела, что не считается? Он тоже не мог не веселиться.
Поэт задумался: пусть я пишу на бумаге те вещи, которые приходят мне в голову, пусть белая бумага и черные чернила, пусть кто-то найдет нужное слово, напишет, прочитает, скажет, что не надо, я сказал свое слово, и я связал его с поэтом, и больше никакой работы, кроме этого, нет.
1890
ВТОРОЕ СЛОВО
Я в детстве слышала, что наш Казах, увидев сарты, прах один " ұрынды бірін, широко подмышечные, шулдырген таджик, со спины на крышу дома, что в камыш подняли,
Бұл жасқа келгенше жақсы өткіздік пе, жаман өткіздік пе, әйтеуір бірталай өмірімізді өткіздік: алыстық, жұлыстық, айтыстық, тартыстық - әурешілікті көре-көре келдік. Енді жер ортасы жасқа келдік: қажыдық, жалықтық; қылып жүрген ісіміздің баянсызын, байлаусызын көрдік, бәрі қоршылық екенін білдік. Ал, енді қалған өмірімізді қайтіп, не қылып өткіземіз? Соны таба алмай өзім де қайранмын.
Ел бағу? Жоқ, елге бағым жоқ. Бағусыз дертке ұшырайын деген кісі бақпаса, не албыртқан, көңілі басылмаған жастар бағамын демесе, бізді құдай сақтасын!
Мал бағу? Жоқ, баға алмаймын. Балалар өздеріне керегінше өздері бағар. Енді қартайғанда қызығын өзің түгел көре алмайтұғын, ұры, залым, тілемсектердің азығын бағып беремін деп, қалған аз ғана өмірімді қор қылар жайым жоқ.
Ғылым бағу? Жоқ, ғылым бағарға да ғылым сөзін сөйлесер адам жоқ. Білгеніңді кімге үйретерсің, білмегеніңді кімнен сұрарсың? Елсіз-күнсізде кездемені жайып салып, қолына кезін алып отырғанның не пайдасы бар? Мұңдасып шер тарқатысар кісі болмаған соң, ғылым өзі - бір тез қартайтатұғын күйік.
Софылық қылып, дін бағу? Жоқ, ол да болмайды, оған да тыныштық керек. Не көңілде, не көрген күніңде бір тыныштық жоқ, осы елге, осы жерде не қылған софылық?
Балаларды бағу? Жоқ, баға алмаймын. Бағар едім, қалайша бағудың мәнісін де білмеймін, не болсын деп бағам, қай елге қосайын, қай харекетке қосайын? Балаларымның өзіне ілгері өмірінің, білімінің пайдасын тыныштықпенен керерлік орын тапқаным жоқ, қайда бар, не қыл дерімді біле алмай отырмын, не бол деп бағам? Оны да ермек қыла алмадым.
Ақыры ойладым: осы ойыма келген нәрселерді қағазға жаза берейін, ақ қағаз бен қара сияны ермек қылайын, кімде-кім ішінен керекті сөз тапса, жазып алсын, я оқысын, керегі жоқ десе, өз сөзім өзімдікі дедім де, ақыры осыған байладым, енді мұнан басқа ешбір жұмысым жоқ.
1890
ЕКІНШІ СӨЗ
Мен бала күнімде естуші едім, біздің қазақ сартты көрсе, күлуші еді «енеңді ұрайын, кең қолтық, шүлдіреген тәжік, Арқадан үй төбесіне саламын деп, қамыс артқан, бұтадан қорыққан, көз көргенде «әке-үке» десіп, шығып кетсе, қызын боқтасқан, «сарт-сұрт деген осы» деп. Ноғайды көрсе, оны да боқтап күлуші еді: «түйеден қорыққан ноғай, атқа мінсе - шаршап, жаяу жүрсе - демін алады, ноғай дегенше, ноқай десеңші, түкке ыңғайы келмейді, солдат ноғай, қашқын ноғай, башалшік ноғай» деп. Орысқа да күлуші еді: «ауылды көрсе шапқан, жаман сасыр бас орыс» деп.
Орыс ойына келгенін қылады деген... не айтса соған нанады, «ұзын құлақты тауып бер депті» деп.
Сонда мен ойлаушы едім: ей, құдай-ай, бізден басқа халықтың бәрі антұрған, жаман келеді екен, ең тәуір халық біз екенбіз деп, әлгі айтылмыш сөздерді бір үлкен қызық көріп, қуанып күлуші едім.
Енді қарап тұрсам, сарттың екпеген егіні жоқ, шығармаған жемісі жоқ, саудагерінің жүрмеген жері жоқ, қылмаған шеберлігі жоқ. Өзіменен өзі әуре болып, біріменен бірі ешбір шаһары жауласпайды! Орысқа қарамай тұрғанда қазақтың өлісінің ахиреттігін, тірісінің киімін сол жеткізіп тұрды. Әке балаға қимайтұғын малыңды кірелеп сол айдап кетіп тұрды ғой. Орысқа қараған соң да, орыстың өнерлерін бізден олар көп үйреніп кетті. Үлкен байлар да, үлкен молдалар да, ептілік, қырмызылық, сыпайылық - бәрі соларда. Ноғайға қарасам, солдаттыққа да шыдайды, кедейлікке де шыдайды, қазаға да шыдайды, молда, медресе сақтап, дін күтуге де шыдайды. Еңбек қылып, мал табудың да жөнін солар біледі, салтанат, әсем де соларда. Оның малдыларына, құзғын тамағымыз үшін, біріміз жалшы, біріміз қош алушымыз. Біздің ең байымызды: «сәнің шақшы аяғың білән пышыратырға қойған идән түгіл, шық, сасық казақ», - деп үйінен қуып шығарады. Оның бәрі - бірін-бірі қуып қор болмай, шаруа қуып, өнер тауып, мал тауып, зор болғандық әсері. Орысқа айтар сөз де жоқ, біз құлы, күңі құрлы да жоқпыз. Бағанағы мақтан, бағанағы қуанған, күлген сөздеріміз қайда?
1890
ҮШІНШІ СӨЗ
Қазақтың бірінің біріне қаскүнем болмағының, бірінің тілеуін бірі тілеспейтұғынының, рас сөзі аз болатұғынының, қызметке таласқыш болатұғынының, өздерінің жалқау болатұғынының себебі не? Һәмма ғаламға белгілі данышпандар әлдеқашан байқаған: әрбір жалқау кісі қорқақ, қайратсыз тартады; әрбір қайратсыз қорқақ, мақтаншақ келеді; әрбір мақтаншақ қорқақ, ақылсыз, надан келеді; әрбір ақылсыз надан, арсыз келеді; әрбір арсыз жалқаудан сұрамсақ, өзі тойымсыз, өнерсіз, ешкімге достығы жоқ жандар шығады.
Мұның бәрі төрт аяқты малды көбейтеміннен басқа ойының жоқтығынан, өзге егін, сауда, өнер, ғылым - солар секілді нәрселерге салынса, бұлай болмас еді. Әрбір мал іздеген малым көп болса, өзімдікі де, балаларым да малды болса екен дейді. Ол мал көбейсе, малшыларға бақтырмақ, өздері етке, қымызға тойып, сұлуды жайлап, жүйрікті байлап отырмақ. Қыстауы тарлық қылса, арызы жеткендік, сыйы өткендік, байлық қызметінен біреудің қыстауын сатып алмақ, ептеп алмақ, тартып алмақ. Ол қыстауынан айырылған және біреуге тиіспек, я болмаса орынсыздығынан елден кетпек - әр қазақтың ойы осы.
Осылар біріне бірі достық ойлай ала ма? Кедей көп болса, ақысы кем болар еді, малдан
Орысша
ПЕРВОЕ СЛОВО
До наступления этого возраста хорошо проходит, плохо проходит, женщина прожила единую жизнь: далекую, юную, айтысную, спорную - увлечение. Пришли к следующему земному центру: паломничество, скука; увидели, что дело совершенное преступлением, без привязки, узнали, что все-заповедники. А что, теперь мы не вернем оставшуюся жизнь? - Я не знаю, - сказал он.
Страна пасет? Нет, я не подчиняюсь стране. Не дай бог, если у нас не будет детей, которые не будут болеть, а будут развлекаться!
Выпас скота? Нет, цены не беру. Дети-это все, что им нужно. В последнее время все больше и больше не остается людей, которые, по их мнению, могли бы прокормить своих детей, воров, злодеев, тлемсеков.
Наука? Нет, наука-это не человек, который говорит слово наука. Кого ты научишь тому, что знаешь, а кого ты спросишь, что не знаешь? Странно-не выгодно ли каждый день выкладывать время и снимать время с рук? Не было ни одной книги, ни одной науки-одного быстрого ожога.
- Я не знаю, - сказал он. Нет, его тоже не будет, ему тоже нужен покой. Что же, в день, когда ты видишь, нет покоя, в эту страну, здесь нет преступления?
Воспитывать детей? Нет, цены не беру. - Я не знаю, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране, в какой стране? Не могу спокойно найти смысл жизни, образования детей, не могу узнать, где они находятся, не могу узнать уголовные дела, что не считается? Он тоже не мог не веселиться.
Поэт задумался: пусть я пишу на бумаге те вещи, которые приходят мне в голову, пусть белая бумага и черные чернила, пусть кто-то найдет нужное слово, напишет, прочитает, скажет, что не надо, я сказал свое слово, и я связал его с поэтом, и больше никакой работы, кроме этого, нет.
1890
ВТОРОЕ СЛОВО
Я в детстве слышала, что наш Казах, увидев сарты, прах один " ұрынды бірін, широко подмышечные, шулдырген таджик, со спины на крышу дома, что в камыш подняли,
Ағылшынша
FIRST WORD
Until she reached this age, the good will pass, the bad will pass, the woman lived a single life: she saw distance, youth, competition, strife - curiosity. We have come to the next center of the Earth: pilgrimage, laziness; we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime, we have seen the crime. And now we're back for the rest of our lives, aren't we?" "I don't know," I said.
Country grazing? No, I don't care about the country. "I don't know," he said, " but I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know, I don't know.
Cattle grazing? No, I don't appreciate it. Children take care of themselves as much as they need. The last thing he saw in his old age was an almaytugun, a thief, a tyrant, who took care of the food of the tilemsek, and the rest of his life was not spared.
A shepherd of science? No, there is no man who speaks the word of Science. Who do you teach what you know, and who do you ask what you don't know? "I don't know," I said. There was no book of sorrows, and science itself was a single, fleeting burn.
"I don't know," he said. No, he won't either, he also needs peace of mind. There is no peace in this country, no crime in this country.
Take care of the children? No, I don't appreciate it. I would like to say that I do not know the meaning of the pen, I do not know what country I am going to add, what hareket I am going to add? I don't know where I'm going, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do, or what I'm going to do. "I don't know," he said.
The poet thought: let me write the things that come to my mind on paper, let me make white paper and black ink fun, let someone find the right word inside, write it down, read it, say that it is not necessary, I said my own word, I tied the poet to this, and now there is no work other than this.
1890
SECOND WORD
I had heard that when I was a child, I saw our Kazakh SART, the ashes of one of the "slits", the wide armpits, the shuldyrgen Tajik, from the back to the roof of the house, the reeds were raised,