Мен кейде өзіме қатты таң қалам, неге мен өте кешірімдімін деп... Мен ешқашан кек сақтап біреуді қатты жек көру қолымнан келмейді, менін басымнан қаншалық жағдайлар өтті, сатқындық менің сыртымнан жамандау тіпті сүйген жігітімнің өзі бетіме қарап тұрып боқтады да. Бірақ мен осылардың бәріне көз жұмып келдім, таң қалатыным неге осынша кешірмді екенмін осы қасиетімнен қанша таяқ та жедім бірақ қолымнан қатты ренжу келмейді кейде айналамдағы адамдар осы қасиетімді пайдаланып ауыр сөздерін емін еркін айта салады. бірақ біреуге кек сақтау өзмнің қасиетіме жат нарсе, қалай ойлайсыздар, өмірде қай қалпымда қалғаным дұрыс?
