Мен футболды өз басым жек көремін. Тіпті ұнамайды. Ол ойын адамдарды нервный қылады-ау дим. Өз сүйікті командасы ұтылып қалса бірнеше күн ер балдар көңілсіз жүреді, ұтса құтырып жүреді. Әбден бір өз әкесін көргендей қуанады сол бір футболисттерге. Біздің сыныпта ұл балдар футбол болатын күні бір-бірімен бәстеседі. Ұтылып қалса, ертесіне ақша беріп жүреді. Оның несң қызық? Әбден бір ішінде өзіміздің қазақтар ойнап жүрсе екен,онда қуануға болады.