Көктем келіп, жер жасарып, ағаштар жапырақтап, дүние жаңарып тұрған кез еді. Құс атаулы үй салуды білмепті. Бұл Бүркіттің жанына қатты батыпты. Ол әрі ойланып, бері ойланып амалын таба алмапты. Күн сайын бір жылға қартайып отырыпты, бара-бара ұша алмайтын халге жетіпті. Содан кейін ол бір амалын тауып, қырғи, қаршыға, лашын, күйкентайды жинап алып былай депті:-Жер бетіндегі барлық құстарды лезде жинап әкеліңдер,-дейді. Бүркіт айтқан бойда төртқұс төрт жаққа ұшып барлығын жинап алып келді. Бүркіт:-Бәрің түгел келдіңдер ме, араларыңда ешкім қалып қойған жоқ па, қайтадан қараңдар, -дейді тыныстап. -Көкектен басқамыз түгелміз,-дейді құстар. Бүркіт қанатын жайып отырып бұлай қаннен қаперсіз жүре беруімізге болмайды. Жер бетінде аяқ басар жер жоқ, жұмыртқаларымыз өздігінен шіріп, қалғандарын жан-жануар жеп қойып жатыр. Үй салуымыз қажет,-дейді. -Қалайша,-дейді көкек.-Адамдардың қолы бар, ал біздің қолымыз жоқ. Олар күшті, ауыр заттарды көтере алады. Біз қалай үй саламыз? Бүркіт:-Көкек сен тілің мен жағыңа сүйенбей, одан ерінбей үй салудын амалын ойла, болмасаң да ұқсап бақ. Бәрің де адамдардың қалай үй салатынын бақылаңдар. Сол кезде қарлығаш:-Дұрыс айтасың Бүркіт ием. Адамдар үйді жақсы салады. Біз де олардан үйренуіміз керек. Бүркіт:- Мен де соны айтып отырмын,-дейді. Бүркіт қарлығаштың сөзінен кейін бір жасап қалды. Енді үш аптадан соң мен бәріңді қарап шығамын. Бәрі Бүркіттің айтқанын бұлжытпай орындауға кіріседі. Үш айтадан кейін құстар үйлерін сала бастайды. Міне, қстар үй салуды адамдардан үйренген екен.
Бұл өзімнің түсінгенімді жазғаным. Қате болса өзің түзеп аларсың.
